Waarom deel ik geen namen van succesvolle cliënten?

“En met welke bekende sporters werk je dan zoal?”. Het is een vaste vraag die ik krijg bij interviews of nieuwe samenwerkingen. Is het nieuwsgierigheid? Of is het opdat ik mijn waarde als sport- & prestatiepsycholoog zou bewijzen aan de hand van de status van mijn cliënteel? Wat het ook is, ik ga meestal niet in op die vraag en dit om twee verschillende belangrijke redenen.

1. Beroepsgeheim. Als psycholoog ben ik gebonden aan een ethische code en deze verbiedt het breken van de vertrouwelijkheid. Al zeker als het voor een vorm van zelfpromotie zou zijn!
2. Stereotypering. Welk beeld geef ik aan mensen als ik de namen noem van mijn cliënten die deelnemen aan EKs of WKs? Dat ze eerst zelf goed genoeg moeten zijn alvorens ze met mij een samenwerking kunnen aangaan? Ik zie mezelf als een sportpsycholoog die helpt op weg naar (top)prestaties, maar daarom niet noodzakelijk een TOPsportpsycholoog die enkel werkt met mensen die de top al bereikt hebben of er heel dicht bij staan.

Want wat met al die onbekende helden die ik begeleid?

• Een atleet die top is een sport of discipline waar nog nooit iemand van hoorde of nooit op TV komt? Held(in)!
• De jonge, nog onbekende sporter die werkt aan zichzelf en focust op selectie en groei? Held(in)!
• De gewone sterveling die ondanks ziekte of tegenslag er in slaagt een gezond leven uit te bouwen? Held(in)!
• De werknemer die durft te springen in de onzekerheid en van job verandert omdat hij/zij vastloopt? Held(in)!
• De manager of CEO die professioneel succes heeft, maar dringend werk wil maken van de rest van zijn/haar leven (gezin, relatie, gezondheid)? Held(in)!

​Laat deze post een ode zijn aan alle onbekende helden! Ik wil hen niet laten verdwijnen in de schaduw van grote namen.