In de maand februari ben ik vaker bij de dokter langs geweest dan in heel 2022 samen. Een huidinfectie en hevige koorts werd nogal onfortuinlijk opgevolgd door een hondenbeet in mijn voet, waardoor ik vrijwel een maand stil lag met het sporten. Reken daar de zorgen voor een baby bij en je begrijpt dat terug in actie komen best als een opgave kan aanvoelen. Dus ‘ja’, ook als sport- & bewegingspsycholoog ben ik gevoelig voor de psychologische uitdagingen van een heropstart na blessure of lang stilzitten.
 
Toevallig of gelukkig mocht ik vorige week een webinar geven aan leden van het Helan ziekenfonds over ‘mild zijn voor jezelf’ of het psychologische concept van ‘zelfcompassie’. Vanuit mijn motto ‘practice what you preach’ paste ik Paul Gilberts model rond de drie emotieregulatiesystemen toe op mijn eigen terugkeer naar sport en beweging.
 
Ons gevaarsysteem wordt geactiveerd wanneer we een bedreiging waarnemen. In mijn geval was er de angst om niet volledig te herstellen en vaardigheden of mogelijkheden te verliezen. De interne criticus in mijn hoofd greep deze angst aan om dan met momenten:

• hard te zijn voor mezelf (“Kom uit je zetel en doe iets, tamme zak” = fight respons).
• weg te vluchten van enige fysieke activiteit (“Alle wondes moeten eerst nog beter genezen!” = flight respons).
• te blokkeren en twijfelen wat nu het beste is (= freeze respons).

 
Het jaagsysteem wordt geactiveerd wanneer we doelen en erkenning nastreven. Er was het verlangen om weer te gaan trainen en het oude niveau te herwinnen. Dit leidde echter in het begin ook tot een te grote focus op de cijfertjes en verschillende parameters. Het tempo was te traag, de hartslag te hoog, de gelopen afstand te weinig… Plots lag zelfs mijn professionele waarde op tafel in mijn hoofd. “Komaan, als sportpsycholoog en running therapeut in opleiding kan je toch niet achteraan hollen, je moet het goede voorbeeld geven”. Niet echt mild voor mezelf en allesbehalve productief voor herstel.
 
Ten slotte, wordt het zorgsysteem geactiveerd wanneer we ons veilig, zeker en verbonden voelen met anderen en onszelf. In mijn geval kreeg ik bijvoorbeeld extern steun van mijn vrouw die dagelijks de wonde hielp verzorgen. Maar ik moest dus ook zelfcompassie oefenen naar mezelf toe. Ook al kon ik niet intensiever sporten, ik kon wel opbouwen met rustig wandelen met de hond of met gezond te proberen eten. In plaats van te jagen op cijfertjes, richtte ik mijn aandacht tijdens die eerste loopjes vooral op waarom het nu zo goed voelde terug in beweging te zijn. Terwijl ik rustig liep, liet ik mijn aandacht glijden naar het ontdekken van de ontluikende lente in de natuur. Ik focuste op het aangename gevoel van mijn lichaam terug in beweging te brengen (in plaats van te luisteren naar de interne criticus in het hoofd). Een mooie toepassing van wat ik leer in mijn opleiding rond Focusing. 

Door aandacht te besteden aan zelfcompassietechnieken en het activeren van het zorgsysteem kon ik makkelijker progressie zien en beleefde ik plezier en genot aan de heropbouw. Af en toe een ‘beginners mindset’ opzoeken kan net heel verrijkend zijn om nieuwe inzichten te verkrijgen. Hierdoor werd ik tijdens het lopen zelfs creatief en bedacht ik alvast enkele oefeningen die ik later als running therapeut in de praktijk wil delen met cliënten.
 
Misschien kun jij deze drie systemen ook toepassen op een situatie waar jij mee worstelt? Neem gerust contact op je hiermee te helpen! Of misschien denk je dat iemand anders er baat bij zou hebben deze oefening te doen? Deel deze blog dan gerust! 

Aan het lopen met mijn eigen hond Chester

Ik heb een experiment gedaan vandaag.

Gezien ik momenteel gedurende enige weken verblijf in Londen, besloot ik me aan te sluiten bij de dichtstbijzijnde gym met een opzegbaar contract. Het is een groot fitnesscentrumwaar ik me in een speeltuin waan met al de verschillende opties. Er zijn cardiotoestellen, krachttoestellen, losse gewichten en bars, ruimte voor oefeningen met het eigen lichaamsgewicht en genoeg leuk materiaal om gevarieerd functioneel te trainen. Tussen de eenzaam zwetende sporters en de kletsende workoutbuddy’s zag ik nog andere paren: de personal trainer en zijn klant. Het viel me op dat hun stijl van aanpak kordaat en oppeppend was. “Je wilt toch wel het meeste uit je tijd halen vandaag?!”. Ik besefte dat ik de individuele begeleiding niet mag beoordelen op basis van enkele flarden gesprek die ik hoorde, dus ik besloot de proef op de som te nemen en gebruik te maken van mijn voordeel als nieuw lid: een gratis sessie personal training. Een interessant aanbod dat wel meer fitnesscentra gebruiken om cliënteel te overtuigen extra te investeren bovenop hun abonnement. Uiteraard staat hier de belofte op betere en snellere resultaten tegenover. Ik nam me voor niet te laten vallen dat ik beroepshalve een sport- en bewegingspsycholoog ben die mensen helpt langdurige gedragsverandering te bekomen en een vrijwillige investering in gezonde fysieke activiteit stimuleert. Ik hield het op “een psycholoog met een zittende job”. Wat ik tijdens deze eerste kennismakingssessie moest doorstaan, was vanuit het standpunt van de bewegingspsychologie op zijn minst gezegd teleurstellend.

Op het afgesproken uur kwam trainer Mike me tegemoet en terwijl hij een losse babbel met me had over wat me in Londen bracht, loodste hij me naar een meettoestel voor lichaamssamenstelling. Al snel kreeg ik resultaten voor vocht-, vet- en spierpercentage. Dat hierbij niet werd gevraagd of ik recent had gegeten, naar het toilet was geweest, enzovoort (wat allemaal de resultaten kan beïnvloeden) laten we even in het midden. Terwijl de resultaten voor de normen die ik mezelf opleg allemaal prima ok waren (en binnen gezonde ranges), was Mike toch niet zo positief over de resultaten. Hij wist me te vertellen dat er toch best wel nog wat spiermassa bij kon en dat er bij langere samenwerking ook gewerkt zou moeten worden aan mijn voeding. Dat terwijl ik net gezegd had dat ik vooral functioneel wilde trainen om mijn obstacle runs te lopen en ik met nog geen woord gerept had over mijn huidig voedingspatroon? Terwijl ik initieel best tevreden was van de cijfers, stapte ik toch ietwat gedesillusioneerd van het meettoestel af doordat Mike vooral hetgeen eruit pikte wat (in zijn ogen) niet goed was. Starten met een focus op het negatieve dus. Hoe dan ook, time is money I guess, dus met mijn door Mike bepaalde doelstellingen trokken we naar de dichtstbijzijnde leg press machine. Na een uiterst korte opwarming met één been met laag gewicht begonnen we aan het echte werk en werd ik doorheen een uiterst pittige piramideset geloodst van toenemend gewicht en afnemende herhalingen. Mijn benen brandden.

​