Het ‘Fuck it’-principe.

Fuck it.
- iedereen, ooit wel eens.

Het ‘Fuck it’-principe.
Wetenschappelijk is het gekend als ‘psychologische reactantie’. Een motivatie tot herstel van vrijheid die opduikt wanneer je je psychologische vrijheid in het gedrang voelt komen. We kennen het allemaal wel.

- De moeder die een fles wijn opent ’s avonds na de werkdag en de kinderen in bed stoppen.
- De jonge sporter die graag nog even gamet na een hele dag presteren op school en in de club.
- De man die recent gestopt is met roken, maar toch verleid wordt een sigaret op te steken tijdens het uitgaan.

“Fuck it, ik heb dit verdiend. De boog kan niet altijd gespannen staan. Ik moet al zoveel.”

Ik zal nooit een cliënt veroordelen voor dit gedrag en deze keuzes, want… die heeft gelijk. We moeten heel veel in deze maatschappij.

Waar ik wel voor waarschuw is:
1) wanneer deze ‘fuck it’-reactie vaker en vaker begint voor te komen
2) als je merkt dat – wanneer je erover nadenkt – vooral de persoon zelf schade ervaart door deze reflex (en niet zozeer de Ander tegen wie men zich even wil verzetten).

- De moeder die merkt dat er toch wel meer flessen wijn per week doorgaan dan haar bedoeling is…
- De jonge sporter die merkt dat hij niet uitgeslapen raakt door lange gamesessies…
- De man die wil stoppen met roken en merkt dat hij heel snel van ‘gelegenheidsroker’ naar volledig herval gegaan is…

Dan blijft er vaak een schuldgevoel over en labelt men zichzelf als ‘zwak’.

Het ‘Fuck it’-principe is normaal en menselijk. Maar laat het niet in de weg staan van je waarden en doelen. Duw het ook niet weg en probeer het niet te controleren door zuivere wilskracht. Observeer het, leer ervan. Wanneer komt het voor? Tegen wat verzet ik me precies? Kan ik mezelf een momentje gunnen zonder dat het me (verdere) schade oplevert of me op een dwaalspoor zet van mijn gewenste pad?

Wanneer zeg jij al eens ‘Fuck it!’?