 Door Pieter-Jan Calcoen
Toen Mark van Bommel zondagmiddag na het 1-1-gelijkspel tegen Union de kleedkamer binnenstapte, stelde hij vast dat er tranen vloeiden bij verschillende spelers. Jelle Bataille stond dan weer de journalisten te woorden met trillende lippen - zo onderstoven was hij van wat zich net op de Bosuil had afgespeeld. Om maar te zeggen hoe groot de ontgoocheling was bij de Great Old. En da’s perfect te begrijpen - Antwerp stond op tien minuten van een historische dubbel -, maar tegelijk heeft het nog steeds als enige alles in eigen handen. Winnen op Genk en Antwerp is kampioen. In zijn nabespreking legde Van Bommel daar de nadruk op. “Er is nog een herkansing”, vertelde hij zijn spelers. “Die had ik in 2010 niet toen ik met Nederland de WK-finale verloor van Spanje. Ook al wordt het nu moeilijker, we kunnen het nog afmaken. Ik weet niet of de jongens me gehoord hebben…” Van Bommel probeerde zijn spelers dus meteen op te peppen, goed beseffend dat hij in de Cegeka Arena elf strijders nodig zal hebben om alsnog de titel te pakken - een punt zal wellicht niet volstaan. Maar is het überhaupt mogelijk om op één week tijd de knop om te draaien? “Wel als Antwerp vóór Union goed gewerkt heeft”, aldus sportpsycholoog Cedric Arijs. “Toen mocht niet uitsluitend de nadruk gelegd worden op het droomscenario - namelijk winst en een groot feest -, maar ook op de eventuele desillusie.” Volgens onze informatie is dat daadwerkelijk gebeurd in Deurne Noord. Dat bleek ook uit de interviews: geen enkele speler wilde het vel van de beer al verkopen. Uit zelfbescherming, maar evengoed uit realisme, want Union kloppen: doe het maar. Arijs vindt het positief dat de staf van Antwerp toegelaten heeft dat er in de vestiaire gehuild werd. “Vergelijk het met een fysieke cooling-down - dat is cruciaal om je spieren te laten herstellen. Emotioneel is dat net hetzelfde. Je mag dat niet onderdrukken, het is net nodig. Het is menselijk. Mocht je dat tegengaan, dan riskeert dat zich te wreken in de volgende wedstrijd. Dan kan er net nog meer spanning of druk zijn, terwijl je dat net wil vermijden. Het zal vanuit zichzelf al stresserend genoeg zijn.” “Het is nu zaak om de speler individueel aan te pakken”, aldus de sportpsycholoog. “Iedereen heeft nood aan een andere benadering. Maar voetbal is uiteraard in eerste instantie een teamsport. En dus moet Antwerp ook aan het collectief aandacht aan besteden. Bij die analyse is het belangrijk dat men abstractie maakt van het resultaat tegen Union. De prestatie an sich is ook van tel. Was het voetbal dat Antwerp bracht zoals ze wilden? Was de vechtlust aanwezig? Zijn er werkpunten? Daar kun je concreet mee aan de slag richting de volgende match.” Van Bommel was op dat gebied positief: “Ik kan de jongens niks verwijten. Ze hebben de discipline getoond om het plan uit te voeren. Onze ideeën waren goed. Behalve bij het tegendoelpunt - dat was zelfs geen kans, maar dat maakte niet uit - hebben we geen fouten gemaakt.” Ook de RAFC-coach zelf niet? Er was achteraf commotie over de wissel van Vincent Janssen. Hij moest met een pijntje naar de kant, maar Van Bommel bracht in zijn plek geen aanvaller, wel middenvelder Mandela Keita. Was dat louter een zet om de voorsprong te consolideren? En was dat wel verstandig? Van Bommel was het niet eens met die bedenking: “We zijn wel op zoek gegaan naar de 2-0. Het is trouwens niet zo dat het tegen een man minder automatisch makkelijker wordt. Het is soms zelfs moeilijker, want de tegenstander gaat anders voetballen.” Het moet gezegd: ook bij Van Bommel was het duidelijk zichtbaar dat hij een klap had gekregen. Dat wilde hij ook niet verbergen - “Het is lastiger dan vorige week, toen we na de dreun op Club alsnog goed nieuws kregen door het gelijkspel tussen Union en Genk” -, maar volgens Arijs is het niet nodig om nu plots te gaan doemdenken. “Als op voorhand de juiste dingen gedaan zijn, is het voor Antwerp perfect mogelijk om tegen Genk op te staan - ze hebben er de spelers en het niveau voor. Ik verwacht dat de batterijen opgeladen zullen zijn.” Het wordt deze week sowieso de boodschap van Van Bommel richting zijn spelersgroep: de landstitel ligt nog altijd binnen handbereik. Al is er in vergelijking met de eerste matchbal wel een groot verschil: lukt het tegen Genk niet, dan is het onherroepelijk voorbij. Er is geen tweede kans meer…
0 Comments
 Het Nieuwsblad (Tommy Huygebaert) interviewde me naar aanleiding van de wereldtitel van Luca Brecel in het snooker.
Geen echte sport maar een doorrookt caféspel, bovendien bijna alleen door dronken Britten gespeeld. Dat waren voor dit WK zowat de meest gehoorde commentaren van criticasters als het over snooker ging. Al lijkt Luca Brecel (28) met zijn wereldtitel dat tij eigenhandig te keren. Vlaanderen viel de laatste dagen massaal voor de sport met de keu en de 22 ballen in verschillende kleuren. Weinig mensen die maandagavond niet met hun gedachten in de magische snookertempel The Crucible in Sheffield zaten of die daags na de gewonnen finale het belang van de wereldtitel nog onderschatten. “Brecel leverde een waanzinnige en historische prestatie. Voor het Belgische snooker maar ook voor de Belgische sport in het algemeen”, zegt voormalig professioneel snookerspeler en huidig snookercommentator Bjorn Haneveer. The Belgian Bullet, de Belgische kogel, is de eerste Europeaan van het vasteland die zich tot wereldkampioen snooker kroont. Tot nu was het de Angelsaksische wereld die de sport domineert. Het grootste gevaar voor hun alleenheerschappij komt de laatste jaren bovendien vooral uit China. , “Hier in België en in grote delen van Europa behandelen ze snooker al jaren stiefmoederlijkzegt Rupert Wittebols (65), bestuurslid en penningmeester van de Vlaamse Snookerfederatie. “De sport boomde wel in de jaren ‘80 en ‘90 van de vorige eeuw, maar deemsterde daarna volledig weg. De televisiewereld toonde weinig tot geen aandacht, de snookerzalen overal te lande verdwenen en de overheid draaide de subsidiëringskraan dicht. Daardoor kon de jeugdwerking niet goed georganiseerd worden. Probeer dan maar eens talent te ontdekken. Maar kijk, heel af en toe komt ondanks alles toch iemand als Luca Brecel bovendrijven. Dat maakt deze prestatie nog meer historisch.” Mentale druk Als er vooral een ding door iedereen wordt bewonderd van Brecel, dan wel dat hij de afgelopen 17 dagen bleef presteren onder ongelooflijke mentale druk. In de slotsessie van de finale moest Brecel 50 minuten lang toekijken hoe zijn tegenstander Selby spelletje na spelletje won en zijn achterstand herleidde van 10–16 tot 15–16. “Die stoel waar je dan op zit als speler, voelt aan als een elektrische stoel. Daar wil niemand opzitten”, omschrijft Raymond Ceulemans het. Mister 100 werd in het biljarten 35 keer wereldkampioen, 48 keer Europees kampioen en 61 keer kampioen van België. “Snooker is inderdaad een slopend wachtspel”, bevestigt sportpsycholoog Cedric Arijs. “Je moet lang wachten tot je aan de beurt komt, continu je plannen bijstellen door de acties van je tegenstander en je moet lijdzaam toekijken als je zelf niet aan zet bent. Het is een kwestie van als speler je focus vast te houden en je te beheersen als jij wel kunt spelen. Dan moet je er het maximale uithalen. Geen gemakkelijke opdracht, zeker niet met al die camera’s die nog eens op je ingezoomd staan. Dat ze elk detail, elke frons, in detail filmen, kan serieus in het kopje kruipen.” Volgens de kenners slaat dat onbewust op je handen en je keu of ga je foute beslissingen nemen. Het is niet alleen de psychologische spelletjes van de tegenstander die snooker zo zwaar maakt, het is ook de hyperfocus die je moet behouden. “Een fietser zit op een fiets en moet gewoon zorgen dat hij als eerste aankomt. Dat is zo hard rijden als je kunt. Na een snookermatch ben je echter geestelijk kapot, het voelt dan aan alsof je honderden studieboeken hebt van buiten geleerd”, zegt Wittebols. “Het is ook schaken met ballen. Je moet continu drie à vier stappen verder durven denken. Maken dat je witte bal niet te goed ligt voor de tegenstander als je niet kunt potten en dat de witte bal wel goed ligt als je aan de beurt blijft.” Wittebols maakt de druk er niet minder op. “Nu begint het echte professionele werk, de verwachtingen zijn hoog. Zeker omdat Brecel van de nieuwe generatie is. Ik zag nog nooit iemand zo aanvallend spelen in de finale. Luca kan de meer defensieve snookersport helpen veranderen.” |
In DE MediaAf en toe word ik gevraagd mijn opinie te geven of een gebeurtenis toe te lichten vanuit mijn expertises. Topics
All
ARCHIEF
June 2024
|
RSS Feed